ΜΕΛΕΤΗ

Επιλέγουμε την λέξη μελέτη, και όχι έρευνα, για να δείξουμε την άγνοιά μας προς αυτό που επιχειρούμε να κάνουμε, αλλά και να επαληθεύσουμε πως το καθετί μπορεί να το μάθει ο καθένας μόνος του εφόσον θελήσει (αδαής δάσκαλος, Jacques Rancière).

Μνήμη - Αλλαγή - Φαντασία

Η ομάδα πουλιά θέτει ως άξονες ενδιαφέροντος την μνήμη και την φαντασία (χρονικός άξονας), την γειτονιά και την ταράτσα (χωρικός άξονας). Στο πλαίσιο του χρονικού άξονα μελετά τα όρια της προσωπικής και συλλογικής ελευθερίας ενώ στο πλαίσιο του χωρικού άξονα τα όρια μεταξύ ιδιωτικού και δημόσιου χώρου και την ανάδυση ενός κοινού τόπου. Στο κέντρο του σχήματος εντοπίζει την αλλαγή της γειτονιάς. Μέσα από το διάλογο και το μοίρασμα η ομάδα επιδιώκει να εντοπίσει τους λόγους που μπορούν να οδηγήσουν κάποιον να αφήσει για λίγο τους δρόμους της γειτονιάς ή το σπίτι του και να ανέβει ψηλά στην ταράτσα ώστε να απελευθερώσει τη φαντασία του.

Στόχος της όλης διαδικασίας που ακολουθούμε είναι να διερευνήσουμε τον γενικότερο χαρακτήρα της γειτονιάς αλλά και να εντοπίσουμε τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της, έτσι ώστε να τα συγκεκριμενοποιήσουμε την παρούσα χρονική στιγμή. Με αυτόν τον τρόπο πιστεύουμε αφενός πως θα μπορέσουμε να επιστρέψουμε τη γνώση που αποκομίσαμε στους ανθρώπους της γειτονιάς και άρα στην ίδια την πηγή μελέτης, μέσα από ένα ανοικτό αρχείο με το υλικό της μελέτης και τα πορίσματά της, τα οποία θα συζητιούνται σε ανοιχτές παρουσιάσεις. Αφετέρου, πιστεύουμε πως θα μπορέσουμε να ενσωματώσουμε τα πορίσματα αυτά σε ένα συλλογικό βίωμα (εκδήλωση/γιορτή) που ελπίζουμε ότι θα γεννήσει συναισθήματα και σκέψεις σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο.

από rooftop σε roof-topo//από ταράτσα σε ταρατσό-τοπο

Με όραμα τις ταράτσες των Εξαρχείων, το εγχείρημα πουλιά δοκιμάζει να κάνει ένα πρώτο βήμα προς την οικειοποίηση των αδρανών χώρων και την σταδιακή μετατροπή τους από κενά σε κοινά.

Τα κοινά αναδύονται μέσα από πράξεις μοιράσματος, μέσα από συλλογικές ζυμώσεις και συνέργιες. Το εγχείρημα επιζητά να φέρει σε επικοινωνία κατοίκους και κόσμο της γειτονιάς μέσα από συλλογικές διαδικασίες και συζητήσεις ώστε να εντοπίσει και να κατανοήσει το κοινωνικό φαντασιακό γύρω από τις ταράτσες των Εξαρχείων και να αναδείξει δόκιμους τρόπους αποτύπωσής του στην πραγματικότητα.

Το κενό, φέροντας τα ίχνη μιας αλλοτινής ζωής, αγγίζει τις ρίζες της εκάστοτε κουλτούρας και αφυπνίζει την συλλογική μνήμη. Ταυτόχρονα, το χωρικό κενό μπορεί να αναδείξει και ένα ψυχικό κενό - ένα ανεκπλήρωτο - και να κινητοποιήσει την φαντασία και την δημιουργικότητα.

Έτσι η ταράτσα, μεταφέροντας ένα βήμα έξω από τους τοίχους του σπιτιού την αίσθηση του «ανήκω» και συνδυάζοντάς την με την ανοιχτότητα του ορίζοντα που έφερε κάποτε ο δημόσιος χώρος και η ζωντάνια του δρόμου, αποτελεί ένα τρίτο επίπεδο που μπορεί να αποτελέσει δυνητικό πεδίο κορύφωσης της καθημερινής υπαίθριας ζωής των κατοίκων. Εκεί, μπορεί να εφευρεθεί ένα άλλο ανάγλυφο της πόλης και με αυτόν τον τρόπο να αποκατασταθεί η επαφή που χάσαμε με τη Γη. Η ταράτσα ως ένας χώρος που μοιράζεται μεταξύ των κατοίκων της κάθε πολυκατοικίας, είναι ένας ενδιάμεσος χώρος όπου η οικειοποίησή της μπορεί να μετατρέψει την ίδια από χώρο σε τόπο, από “rooftop” σε “rooftopo”.